میخک قلمی

خاستگاه میخک :

خاستگاه میخک قلمی کشور اندونزی است

و ریشه آن به کشورهای آسیایی دیگری مانند پاکستان و هند هم می‌رسد.

ونیز این گیاه در شرق آفریقا هم می‌روید. از این گیاه به عنوان ادویه در غذاهای آسیایی مختلف مثل سوپ، آش، انواع خوراک گوشت، غذاهای برنجی، سُس‌ها و… استفاده می‌شود.

ادویه میخک با خشک کردن غنچه‌های درخت آن به دست می‌آید.

ادویه میخک هم مانند ادویه‌های دیگر، نخستین بار از کشورهای آسیایی به نقاط دیگر دنیا ارسال شده است.

قدمت این گیاه و ادویه آن به قرن‌های ۱۳ و ۱۴ میلادی بازمی‌گردد؛

یعنی زمانی که از اندونزی به ایران، هند، چین، آفریقا و اروپا صادر می‌شد.

قیمت میخک در آن زمان بسیار زیاد بود و به همین خاطر رقابت شدیدی میان کشورهای مختلف برای انحصاری کردن تولید درگرفته بود.

میخک دارای کربوهیدرات، انرژی، فیبر و پروتئین است.

از جمله مواد معدنی موجود در این گیاه هم می‌توان به پتاسیم، کلسیم، سدیم و منیزیم اشاره کرد.

در میخک، ویتامین‌ E، فولات، نیاسین و مواد دیگری

مانند فسفر، آهن، روی، ویتامین C، تیامین، ریبوفلاوین، ویتامین A و ویتامین K وجود دارد.

پروفسور تام مبری (Tom Mabry) و همکارانش در دانشگاه تگزاس،

مطالعاتی روی میخک انجام داده و متوجه شده‌اند که ترکیبات زیست‌ فعال در میخک وجود دارد.

این ترکیبات که از عصاره میخک گرفته شده‌اند،

دارای هگزان، فلاونوئید، متیلن کلورید، اتانول، تیمول، بنزن و اوژنول هستند.

این ترکیبات زیست‌شیمیایی خواص و ویژگی‌های مختلفی دارند. مثلا حاوی آنتی اکسیدان، محافظ کبد، ضدمیکروب و التهاب هستند.